زن باید سنگین و رنگین باشد



باید بیایند منت بکشند و...



من می گویم زن اگر زن باشد



باید بشود روی عاشقیش حساب کرد



که باید عاشقی کردن بلد باشد



که جا نزند



جا نماند



جا نگذارد.



هی فکر نکند به این چیزهایی که



عمری در گوشش خوانده اند که زن ناز و مرد نیاز.



که بداند، مرد هم آدم است دیگر



گاهی باید لوسش کرد



گاهی باید نازش را کشید



وگاهی باید به پایش صبر کرد...



حتی من می گویم زن اگر زن باشد از دوستت دارم گفتن نمی ترسد.



تو می گویی خوش به حال زنی که عاشق مردی نباشد،



بگذار دنبالت بدوند.



ومن نمی فهمم اینکه داری ازش حرف میزنی زندگی است



یا مسابقه اسب دوانی.



ومن نمی فهمم چرا هیچ کس بر نمیدارد بنویسد از مرد ها...



از چشم ها و شانه ها ودستهایشان



از آغوششان



از عطر تنشان،



از صدایشان...



پررو میشوند ؟



خب بشوند.



مگر خود ما با هر دوستت دارمی تا آسمان نرفته ایم؟



مگر ما به اتکاء همین دست ها



همین نگاه ها



همین آغوشها،در بزنگاههای زندگی



سرپا نمانده ایم؟...



من راز این دوست داشتنهای پنهانی را نمیفهمم.



من نمی فهمم زن بودن



با سنگین رنگین بودن



با سکوت



با انفعال چه ارتباطی دارد؟!؟



من بلد نیستم در سایه ،دوستت داشته باشم



من می خواهم خواستنم گوش فلک را کر کند.



من می خواهم



مَردَم



حتی اگر مردِ من هم نبود



دلش غنج بزند از اینکه



بداند جایی زنی دوستش دارد...



من می خواهم



زن باشم ...



بگذار همه دنیا بداند



مردی این حوالی دارد



دوستت دارم های مرا



باخود می برد...